یکی دیگر از مهمترین تجهیزاتی که باید در انتخاب آن خیلی دقت کنید بوت های اسنوبرد می باشند. چرا که وظیفه مهم محافظت از پاهای شما را بر عهده دارند.
به طور کلی بوت های اسنوبرد به دو نوع بوت های نرم یا Soft Boot و بوت های سخت یا Hard Boot تقسیم میشوند که از بوت های نرم در اسنوبردهای Free Style ،All Mountain و Free Ride و از بوت های سخت در اسنوبردهای Free Carve و گاهی اوقات هم در Split Board ها استفاده میشوند.
برای انتخاب بوت مناسب معیارهایی وجود دارند که در ادامه به بررسی آنها میپردازیم:
اندازه و تناسب:
توجه داشته باشید بوتی را انتخاب کنید که کاملا اندازه و متناسب با پای شما باشد. نه تنگ که پایتان را اذیت کند نه گشاد که پایتان در آن حرکت کند.
در هنگام انتخاب، چند دقیقه ای پایتان را در بوتتان قرار دهید و به راه رفتن بر روی کف و پاشنه و پنجه پا و همچنین اسکوآت زدن بپردازید. دقیقا مانند تمامی حرکاتی که با اسنوبرد در برف انجام میدهید.
بعد از پوشیدن بوت نباید حالت خم شدگی در انگشتان پا دیده شود. همینطور موقع راه رفتن روی پنجه، دقت کنید که لیفت پاشنه یا بالا آمدن پاشنه و ایجاد فضای خالی در پاشنه بوت وجود نداشته باشد. چرا که وجود این خمیدگی یا فضای خالی هم باعث اذیت و خستگی و هم باعث خطا در کنترل پذیری اسنوبرد سواری شما میشود.
در صورت مشکل در لیفت پاشنه میتوانید از وسایلی مانند: Ankle Harness و J Bar Insert یا قالب گیری حرارتی برای بوتتان استفاده کنید.
در هنگام انتخاب بوت به تناسب پذیری آن با بایندینگ و اسنوبردتان توجه کنید. این تناسب پذیری از لحاظ طولی، عرضی، سازگاری سیستمی بین بوت و بایندینگ (مانند بوت های step on که فقط با بایندینگ های خودش سازگاری دارد)، نقاط فشار، فلکس و … می باشد.
معمولا اندازه بوت ها کمی از عرض بُرد بیشتر است و این اندازه به تعادل بهتر برای استفاده از لبه پاشنه و پنجه در تغییر لبه ها کمک میکند.
اما اگر این اندازه بیش از حد باشد و در هنگام تغییر لبه ها، پاشنه یا پنجه بوتتان در برف گیر کند، این حالت باعث از دست رفتن تعادل و منجر به افتادن و حوادث ناشی از آن میشود.
نوع سواری:
نوع سواری شما ارتباط مستقیمی با نوع بوت انتخابی شما دارد. چرا که هر قسمت از زمین سواری دارای شرایط خاص خود می باشد و به به بوتی نیاز دارد که با آن شرایط سازگار باشد.
1: Free Style
همانند اسنوبرد و بایندینگ، بوت های فری استایل هم باید از انعطاف پذیری بالایی برخوردار باشند تا بتوانید حرکات فری استایل را نرم تر و راحت تر اجرا کنید. این انعطاف پذیری میتواند از درجه نرم تا متوسط نرم متغیر باشد.
به علت پرش ها، فرود ها و ترفندهای زیادی که باعث ضربه به اسنوبرد، بایندینگ، بوت و پاها میشود، برای جلوگیری از این حالت، جذب شوک یا جذب ضرب در بوت های فری استایل نسبت به بوت های دیگر بیشتر است.
2: All Mountain
معمولا رایدرها در این سبک، فلکس متوسط یا متوسط سفت را ترجیح میدهند. به طور معمول میزان انعطاف پذیری عددی بین ۴ تا ۷ از ۱۰ می باشد.
رایدرهای All Mountain به دو بخش رایدرهای All Mountain/Free Style و رایدرهای All Mountain/Free Ride تقسیم میشوند.
رایدرهای All Mountain/Free Style معمولا علاوه بر سواری در کوهستان، علاقه خاصی به گذراندن وقت خود در اسنو پارک ها و تمرین روی پرش ها و ترفندهای دیگر دارند. در این شرایط این میزان انعطاف پذیری میتواند عددی بین ۴ یا ۵ از ۱۰ باشد.
رایدرهای All Mountain/Free Ride معمولا علاوه بر سواری در کوهستان علاقه خاصی به گذراندن وقت در مسیرهای ناهموار و برف پودر دارند. در این شرایط این میزان انعطاف پذیری میتواند عددی بین ۶ یا ۷ از ۱۰ باشد.
3: Free Ride
همانند اسنوبرد و بایندینگ، بوت های Free Ride هم باید دارای استحکام و واکنش پذیری بالایی باشند تا بتوانید حرکات فری راید را در مسیرهای هموار و ناهموار، شیب تند، برف پودر و مسیرهای جنگلی اجرا کنید.
معمولا رایدرها در این سبک فلکس سفت را ترجیح میدهند. به طور معمول میزان انعطاف پذیری عددی بین ۸ تا ۹ از ۱۰ می باشد.
4: Free Carve
رایدرهای Free Carve برای مسابقات و کاروینگ از بایندینگ هایی با فلکس سفت که درجه سختی آن بین ۹ تا ۱۰ است استفاده میکنند.
سطح توانایی:
علاوه بر نوع سواری، سطح توانایی نیز در میزان انعطاف پذیری بوت ها، بایندینگ ها و اسنوبردها تاثیر گذار است.
معمولا فلکس متوسط نرم با انعطاف پذیری ۳ یا ۴ از ۱۰ یکی از بهترین انتخاب ها برای مبتدیان می باشد. این میزان نرمی در فلکس تا حدودی از خطاهای احتمالی در حین سواری تهاجمی چشم پوشی کرده و نمیگذارد فرد مبتدی دچار اشتباه در انجام حرکات یا زمین خوردن شود.
برای آن دسته از افرادی که دارای سطح توانایی متوسط هستند اما هنوز نمیدانند که در چه سبکی تمایل به اسنوبرد سواری دارند، معمولا فلکس با انعطاف پذیری ۵ یا ۶ از ۱۰ پیشنهاد میشود.
لاینرها:
به طور کلی لاینرها (آسترها) به سه دسته اصلی تقسیم میشوند:
۱: لاینرهای استاندارد
شکل پذیری در لاینرهای استاندارد نیاز به زمان دارد و با پوشیدن بوت ها در مرور زمان، این لاینرها هم شکل قالب پایتان میشود.
۲: لاینرهای شکل پذیر طبیعی
لاینرهای شکل پذیر طبیعی دارای روند سریعتری نسبت به لاینرهای استاندارد می باشد و با استفاده از حرارت بدن فرآیند قالب گیری پا انجام میشود.
۳: لاینرهای شکل پذیر حرارتی
لاینرهای شکل پذیر حرارتی توسط دستگاههایی که اقدام به قالب گیری حرارتی میکنند، فرآیند قالب گیری را در زمان خیلی کمی انجام میدهند. این نوع لاینرها بهترین تناسب بین قالب پا و لاینر را فراهم میکند.
معمولا این دستگاهها در فروشگاههای بزرگ و یا مراکز تعمیرات تجهیزات اسکی و اسنوبرد موجود می باشند.
سیستم های بندی:
سیستم های بندی دارای ۴ دسته اصلی می باشند:
۱: Traditional/Standard Lacing
سیستم های بندی سنتی یا استاندارد، مانند بستن بندهای کفش های معمولی می باشد.
مزایا:
۱: میزان شل یا سفت بودن قسمت های مختلف بوت را میتوانید کنترل کنید.
2: به دلیل کنترل بر روی میزان شل یا سفت بودن قسمت های مختلف، نقاط فشار کمتری دیده میشود.
3: معمولا این مدل از بوت ها به دلیل سیستم ساده ی بندی ارزان تر هستند.
4: هزینه تعویض بندها ارزان تر از سیستم های دیگر می باشد.
معایب:
۱: سفت و محکم کردن بند ها به قدرت بدنی فرد بستگی دارد و کاری دشوار است.
2: برای محکم کردن بندها می بایست دستکش ها را در آورید (در طول روز نیاز به چندین بار محکم کردن بندها می باشد)
3: سرعت فرسودگی در بندها بیشتر است.
۲: Speed Lacing/Quick-Pull
با توجه به اینکه این سیستم در هر برند دارای تفاوت هایی می باشد ولی دارای یک قاعده کلی هستند:
بندها توسط یک یا دو دستگیره بندی به سمت بالا کشیده شده و محکم میشوند. همچنین در برخی از مدل ها یک هارنس برای مچ پا تعریف شده که میتوانید به صورت جداگانه با همان سیستم بستن سریع، اقدام به محکم کردن مچ پا کنید. این مزیت به شما این امکان را میدهد که بدون شل کردن قسمت بیرونی، قسمت داخلی را سفت کنید.
مزایا:
۱: سرعت بستن بندها خیلی سریع است
۲: وزن بندها نسبت به سایر سیستم ها سبک تر است.
۳: محکم کردن بندها حتی با دستکش ها به سادگی امکان پذیر است.
۴: سیستم های دوگانه امکان تنظیم سفتی یا شلی در قسمت بالا و پایین بوت ها را مهیا میکند.
معایب:
۱: پیچیدگی در نحوه محکم کردن بندها گاهی اوقات سخت میشود.
۲: قابلیت تنظیم در مناطق مختلف بوت محدود است (در سیستم دو گانه بهتر است)
۳: نیاز به تنظیم و محکم کردن بندها در طول روز
۳: BOA Systems
این سیستم جدیدترین سیستم بستن بند در بوت ها می باشد که دارای مدل های Single BOA، Double BOA، Triple BOA میباشد.
در این سیستم از قرقره هایی با سیم های فلزی استفاده میشود که تعداد قرقره ها با توجه به مدل های نام برده بین ۱ تا ۳ عدد می باشد.
در مدل Single BOA این محکم کردن توسط یک قرقره انجام میشود.
در مدل Double BOA میتوان قسمت بالایی و پایینی بوت را به طور مجزا تنظیم کرد.
در مدل Triple BOA که شامل سه قرقره است میتوان قسمت بالایی و دو قسمت پایینی (چپ و راست مچ پا) را پوشش داده و با چرخاندن قرقره مورد نظر اقدام به تنظیم و محکم کردن آن قسمت کرد.
مزایا:
۱: تنظیم و محکم کردن بندها توسط قرقره ها خیلی آسان است
۲: محکم کردن بندها حتی با دستکش ها به سادگی امکان پذیر است
۳: شل کردن سریع بندها تنها با رها کردن ضامن قرقره
۴: سرعت فرسودگی نسبت به سایر مدل ها بسیار پایین تر است
معایب:
۱: مدل Single BOA دارای ایجاد نقاط فشار می باشد. در مدل های Double و Triple این نقاط فشار خیلی کمتر هستند.
۲: هزینه تعمیر نسبتا بالاتری نسبت به دو سیستم دیگر دارد
۳: در صورت خراب شدن نیاز به تعمیر توسط یک تعمیرکار حرفه ای می باشد
۴: Buckles Systems
سیستم سگکی مخصوص بوت های سخت یا Hard Boot ها هستند که تشابه خیلی زیادی به بوت های اسکی دارند.
بایندینگ های مخصوص این نوع بوت ها، Plate Bindings ها که به Alpine Snowboard Binding هم معروف هستند، می باشند.
از این نوع بوت ها و بایندینگ ها در مسابقات Snowboard Racing مانند اسلالوم، جاینت اسلالوم، Carving یا حتی در Split Board ها هم استفاده میشود.
