اسنوبرد مدرن در سال ۱۹۶۵ آغاز گردید. زمانیکه مهندسی به نام شرمن پوپن در شهر مسکیگان (Muskegon) در ایالت میشیگان، اسباب بازیی را برای دخترانش اختراع کرد که از بهم چسبیدن دو اسکی به یکدیگر و وصل کردن یک طناب به انتهای آن برای کنترل روی تخته در هنگام سر خوردن تشکیل میشد.
نام این وسیله را همسرش نانسی، snurfer که تشکیل شده از دو کلمه snow و surfer بود نامید.
این وسیله بازی بین دوستان فرزندانش محبوبیت زیادی پیدا کرد و پوپن مجوز تولید این ایده را به شرکت برونزویک (Brunswick) برای تولید یک میلیون وسیله تا ده سال آینده داد که تنها در سال ۱۹۶۶ حدود نیم میلیون وسیله فروخته شد.
در فوریه ۱۹۶۸ پوپن اولین مسابقات اسنورفر را در مجموعه اسکی میشیگان سازماندهی کرد که علاقه مندان زیادی را از سراسر کشور به خود جذب کرد.
یکی از آن پیشگامان تام سیمز از پیشگامان اسکیت بردینگ بود. او که در مدرسه هادونفیلد (Haddonfield) در نیوجرسی کلاس هشتم را میگذراند، اولین اسنوبرد خود را با چسباندن کارپت روی تکه ای چوب و چسباندن ورقه ی آلومینیومی در زیر آن ساخت.
او در اواسط دهه ۷۰ اسنوبردهای تجاری را تولید کرد. مقالاتی در مورد اختراع او در مجلات اصلی مانند نیوز ویک انتشار پیدا کرد که کمکی برای اطلاع رسانی این ورزش نوین به مردم بود.
البته همه این پیشگامان از ایالات متحده نبودند. در سال ۱۹۷۶ علاقه مندان اسکیت برد دیگری مانند جان رابرتز و پیت متیو از انگلستان در حال توسعه اسنوبردهای خود بودند.
همچنین در همین بازه زمانی در سال ۱۹۷۷ جیک برتون، بومی ورمونت (Vermont)، برتون اسنوبرد را تاسیس کرد. اسنوبردها از تخته های چوبی ساخته میشدند که انعطاف پذیر بودند. تعداد بسیار کمی از مردم اسنوبرد را انتخاب میکردند زیرا قیمت آن ۳۸ دلار بود که خیلی قیمت زیادی داشت، اما در نهایت کسب و کار برتون تبدیل به بزرگترین شرکت تولید اسنوبرد شد.
در اوایل دهه ۱۹۸۰ الیکسی استاتنیگروش (Aleksey Ostatnigrosh) و الکسی ملینکوف (Alexei Melnikov)، دو اسنورفر از اتحاد جماهیر شوروی، تغییراتی را در اسنورفر به ثبت رساندن که توسط یک بند کشی متصل به آن، اجازه پرش با اسنورفر را می داد. اتصال یک پا به دم اسنورفر و طراحی اتصال دو پا برای کنترل بهتر.
اولین رقابت های جایزه ای، مسابقات قهرمانی اسنورفینگ بود که در پارک ایالتی مسکیگان واقع در میشیگان برگزار شد. در سال ۱۹۷۹ جیک برتون از ورمونت آمد تا با اسنوبرد طراحی شده توسط خودش در این رقابت حضور یابد که با اعتراضاتی “مبنی بر اینکه وسیله ای که برای مسابقه انتخاب کرده یک اسنورفر نیست” مواجه شد. پاول گریوز (Paul Graves) و سایرین از اینکه جیک برتون وارد مسابقه شود دفاع کردند. یک بخش جدید در مسابقات باز شد که جیک به عنوان تنها شرکت کننده در آن برنده شد.
آن مسابقه به عنوان اولین رقابت برای اسنوبرد رقم خود و شروع کاری بود که اکنون به عنوان مسابقات اسنوبرد تبدیل شده است.
در سال ۱۹۸۰ این رویداد به دلیل کمبود برف در آن سال از محل اصلی مسابقات به پارک ورزشی زمستانی پاندو (Pando Winter Sports Park) در نزدیکی گراند رپیدز (Grand Rapids) میشیگان نقل مکان کرد.
از آنجا که اسنوبرد در دهه ۱۹۷۰ و ۱۹۸۰ محبوبیت بیشتری پیدا کرد، پیشگامانی همچون (دیمیتریژ میلوویچ Dimitrije Milovich بنیانگذار وینترستیک Winterstick در خارج از سالت لیک سیتی Salt Lake City)، (جیک برتون بنیانگذار اسنوبرد های برتون از لوندوندری Londonderry ورمونت)، (تام سیمز بنیانگذار سیمز اسنوبرد)، (دیوید کمپر David Kemper بنیانگذار اسنوبرد کمپر) و (مایک اولسون Mike Olson بنیانگذار جی ان یو GNU اسنوبرد) طرح های جدیدی برای برد ها و ساز و کارهای آن ارائه دادند که به آرامی در اسنوبرد و سایر تجهیزات مرتبط با آن که امروزه می شناسیم ، شکل گرفته است.
در اپریل ۱۹۸۱ مسابقه اسنوبرد “پادشاه کوهستان (King of the Mountain)” در منطقه اسکی کوپر در کلرادو برگزار شد. تام سیمز به همراه جمع دیگری از اسنوبردرهای آن زمان حضور داشتند.
در سال ۱۹۸۲ ، اولین مسابقه ملی اسنوبرد ایالات متحده در نزدیکی وود استوک (Woodstock) ورمونت، در سوساید سیکس (Suicide Six) برگزار شد. این مسابقه توسط گریوز (Paul Graves) برگزار شد و داگ بوتون (Doug Bouton)، اولین رایدر تیم برتون برنده آن شد.
در سال ۱۹۸۳ اولین مسابقه قهرمانی هف پایپ (half pipe) در سودا اسپرینگ (Soda Springs) کالیفرنیا، توسط تام سیمز بنیانگذار سیمز اسنوبرد با کمک مایک چانتری (Mike Chantry) که مربی اسنوبرد بود برگزار شد.
در سال ۱۹۸۵ ، نخستین جام جهانی در زورس (Zürs) اتریش برگزار شد که بیشتر هدف آن به رسمیت شناختن اسنوبرد به عنوان یک رقابت ورزشی بین المللی بود.
در سال ۱۹۹۰ ، فدراسیون بین المللی اسنوبرد برای ارائه مقررات جهانی رقابت ها تأسیس شد. علاوه بر آن، انجمن اسنوبرد ایالات متحده آمریکا هم مسئول ارائه دستورالعمل ها و برگزاری مسابقات اسنوبرد در ایالات متحده بود.
در بازی های المپیک زمستانی سال ۱۹۹۸ در ناگانو (Nagano) ژاپن، اسنوبرد یک رویداد رسمی المپیک شناخته شد. کارین روبی (Karine Ruby) فرانسوی اولین کسی بود که مدال طلای المپیک را برای اسنوبرد بانوان و راس رباگلیاتی (Ross Rebagliati) کانادایی اولین کسی بود که مدال طلای المپیک را برای اسنوبرد مردان در المپیک سال ۱۹۹۸ کسب کردند.
در ابتدا، خیلی از مجموعه های اسکی استقبال گرمی از این ورزش به نسبت ورزشهای عمومی زمستانی نکردند. چون هم کیفیت ساخت اسنوبردهای اولیه پایین بود و هم تصور میشد که اسنوبرد سواران مبتدی باعث برف روبی از روی کوه میشوند. به همین علت اسنوبردهای اولیه توسط مسئولین مجموعه های اسکی ممنوع اعلام شد و برای چندین سال اسنوبرد سواران نمیتوانستند بدون تایید مهارت توسط مسئولین، از امکانات مجموعه مانند: بالابرها استفاده کنند و برای سالیان سال خصومتی بین اسکی و اسنوبرد سواران وجود داشت.
در سال ۱۹۸۵ در اروپا و آمریکا به طور یکسان، تنها هفت درصد از مناطق اسکی مجاز به استفاده از اسنوبرد بودند که با پیشرفت تجهیزات و مهارتها، به تدریج اسنوبرد پذیرفته شد.
در سال ۱۹۹۰، بیشتر مناطق مهم اسکی مسیرهای جداگانه ای برای اسنوبردها داشتند. اکنون تقریباً ۹۷٪ از کل مناطق اسکی در آمریکای شمالی و اروپا اجازه استفاده از اسنوبرد را می دهند و بیش از نیمی از آن ها اسنو پارک های مجهز به پرش ، ریل و هف پایپ را دارا می باشند.
سال ۲۰۰۴ یک سال عالی برای اسنوبرد بود که ۶.۶ میلیون نفر شرکت کننده داشت. سن بیشتر اسنوبردرها بین ۱۸ تا ۲۴ سال بود که ۲۵% آن را زنان تشکیل میدادند.
در فصل اسکی ۲۰۰۹-۲۰۱۰ این رقم به ۸.۲ میلیون نفر رسید که اسنوبرد بیش از ۳۰% ورزشهای زمستانی را به خود اختصاص داد.
در ۲ می ۲۰۱۲، کمیته بین المللی پارالمپیک اعلام کرد که اسنوبرد با عنوان پارا اسنوبرد در بازی های زمستانی پارالمپیک ۲۰۱۴ که در سوچی روسیه برگزار می شود، آغاز گردد.
سرانجام درتاریخ ۲ فبیوری ۲۰۲۴ به مناسبت جشن صدمین سالگرد فدراسیون اسکی، نام آن به فدراسیون بین المللی اسکی و اسنوبرد تغییر یافت.
