در دهه ۹۰ میلادی، ورزش اسنوبرد به اوج محبوبیت خود رسیده بود و مورد استقبال خیلی ها قرار گرفته بود. اما در کنار این استقبال، هنوز کیفیت ساخت تجهیزات رضایت بخش نبود و حوادث زیادی از رها شدن اسنوبرد در پیست ها و برخورد با سایر افراد، گزارش میشد.
از این رو در تمامی مجموعه های ورزشی اسکی واسنوبرد قانونی وضع شد که گشتی ها (Patrols) و اپراتورهای بالابر، باید از وجود بند مهار برای اسنوبرد سواران اطمینان حاصل کنند تا به آنها اجازه استفاده از بالابر ها و … داده شود.
این قانون برای افرادی که از اسکی تلمارک هم استفاده میکردند صدق میکرد.
در گذشته تنها دلیل استفاده از بند مهار، نبود کیفیت ساخت تجهیزات در اسنوبرد بود که به مرور زمان این کیفیت پیشرفت کرد و اجرای این قانون هم رفته رفته کم رنگ شد.
امروزه با پیشرفت علم و اهمیت وجود وسایل ایمنی برای ورزش های اسکی و اسنوبرد، باز هم شاهد به روی کار آمدن این وسایل ایمنی از جمله بند مهار هستیم.
بند های مهار در دو شکل بند کوتاه و بند بلند ساخته شده اند. بندهای کوتاه اتصالی بین بایندینگ و بوت و بند های بلند اتصالی بین بایندینگ و ساق پا را فراهم میکند.
اگر شما هم جزء افراد اسنوبرد سواری هستید که در هنگام استفاده از بالابرهای صندلی دار (Chairlift)، اسنوبردتان را در دستتان میگیرید، حتما استفاده از بند مهار (بند بلند) را به شما توصیه میکنیم. در این حالت حتی اگر درصد خطایی در افتادن اسنوبرد از دستانتان وجود داشته باشد، خیالتان راحت است که به واسطه این بند مهار از وقوع حوادث بعد از آن جلوگیری میکنید.
همچنین گاهی اوقات شرایطی پیش می آید که نیاز دارید پاهایتان را از بایندینگ ها آزاد کرده و در جایی به استراحت بپردازید و یا مسیری را پیاده راه بروید.
در شرایط پیاده روی اگر سُر بخورید و بیفتید، امکان افتادن اسنوبرد هم هست. همینطور در شرایطی که نشسته اید و اسنوبردتان را هم به طرز درستی در برف قرار داده اید ممکن است اسنوبردتان به دلایلی مانند شدت باد یا شیب تند، سُر بخورد و در پیست رها شود.
در این شرایط هم وجود یک بند مهار میتواند چاره ساز باشد.
نکته: هنگامی که میخواهید از بند مهار بلند استفاده کنید، مطمئن شوید که طول بند به گونه ای باشد که آویزان نباشد تا در حین اسنوبرد سواری به جایی مانند: کف اسنوبرد، درختان و … گیر نکند.
